نفس تنگ دارم...
دل تنگ دارم...
چشم انتظار دارم...
دوری و غصه و بیقراری دارم...دوری کسی که ازجانم گران تراست...
بغضی دارم به اندازه ی یک آه که آسمان را تیره و تار و آرایش زمین را برهم میزند،
همانطورکه آرایش زندگی من درهم و برهم است....!
"امیدوارم آرایش زندگی هیچکس به هم نخوره.."
دوستون دارم...
روزگار نبــــــــــــــــــــــــــــــــودنــــتــــــــــ را دیـــــکــــــــتــــــه میکــــــــند
و "من" مثل همــــــــیشـــــــــه صفر شــــــده ام!
هنــــــــــــوز نبـــــــــــودنت را یـــــاد نگرفتـــــه ام...!
به نام مکانیک قلب ها
باز هم خیال تو مرا برداشت
کجا می برد، نمیدانم؟؟!!!
حال و هوایی دارد نبودنت...هیچ نمیدانی...نمی دانی وقتی در انبوه آدمهایی که زندگی می کنی که حرفشان،
شادی شان،هدیه دادنشان زجرت می دهند؛چه برسد به زخم زبانشان درد دارد،درد...
دردی که شاید توهم آن را چشیده باشی اما نه به اندازه ی من... هرچه تلقین
میکنم که دنیا گذراست ،این روزهای سخت گذراست،این تنهایی ات تمامی دارد اما همچنان از ندیدن تو،
از بغل نکردن تو می ترسم...
از این زندگی می ترسم،از آدمهایش که فکر می کنند به سودما کار می کنند هم می ترسم
می گویند تمام دنیای "آدم"فقط یک نفر می تواند باشد....
من آن یک نفر راهم ندارم...به امید آنکه دست تقدیر دست مرا به او برساند زندگی را پشت سر میگذارم...
کلمه ای ذهن مرا درگیر کرده است :امید: حکایت امیدواری حکایت من است...
امید را زنگی آموخت...آموخت که همیشه شاد باشم
اما تنها دریک موضوع کوتاهی کرده است به من تحمل دوری را نیاموخت؛
دوری ای که هرکسی در مقابلش تاب و توان ندارد
به این دلیل نمیدانم زنده ام یانه؟ احساس دارم یانه؟
نمیدانم چگونه متحمل این سختی بوده ام...درابتدا مردم فلسفه میبافتند که:
بهش فکرنکن عادت میکنی ...آری حال بعداز عمری سال عادت کرده ام
اما جان و رمقی در خود نمیبینم...
میدانم ریسک بزرگیست؛ ساکت ماندن و تسلیم شدن سر زندگی ات، سر آینده ات...
" اما من امید دارم... " 
شانه ات کو؟؟؟!!!
باز دنیایم به هم ریخته...!
آن که میرود نمیداند
اما...
آن که بدرقه میکند خوب میداند کاسه آب معجزه نمیکند..!
گاهی آنقدر دلم هوایت را میکند
شک میکنم به اینکه ، این دل مال من است یا تو . . .
اینطور نمیشود
باید یک غریق نجات همیشه همراهم باشد
غرق در فکرت شدن اصلا دست خودم نیست …
کمی
همین کنج کوچه بایستیم
دیر نمیشود
نگذار شتاب این رهگذران در تو رخنه کند
آنان که نمی‌دانند به کجا می‌روند
شتاب میکنند
نکن
بگذار آخرین سیگارمان را
تکیه داده به همین دیوار سیمانی نمناک
بکشیم
نگاه خیره این مردم شتاب زده را
بدل نگیر
شتاب زدگان از ایستادن
همچون رفتگان
می‌ترسند.
یادت می‌آید
روی دیوار خانه
بالای کتاب عوالم خیال
در قاب چوبی
عکس زنی عریان هست
که درحجم جمجمه ی بزرگش
گل های زیبای بنفش و سرخ و سفید
زندگی میکنند .
آن تو ایی
که پیش روی دریا ایستاده‌ای
گذشته تنها تا ساحل می‌آید
و آن گاه که به دور دست دریا نگاه کنی
خاموش می‌شود
و گل های زیبایی در اندیشه تو می روید
چون زنی
فراتر از عوالم خیال
حتی در من هم اثر می‌گذارد
مرداب اندیشه‌های تاریکم
در میان سمفونی داروک ها
سرزمین نیلوفر های زیبای آبی می‌شود
از عطر اندیشه ی دریا دیده ی تو.
بیا
چمدانت را بگیر
از کنج کوچه که پیچیدیم
من
می‌ایستم
تو بسمت ایستگاه برو
من می‌ایستم
اگر خواستی به دریا نگاهی کنی
تنها کافیست
برگردی.
نگاهم در آیینه
فرو میریزد
جزیره ای به زیر آب
میرود
در ساحل آیینه
دستانی کورمال
عطر تو را میجویند
و پرندگان
بودن جزیره را
فراموش میکنند...
تمام پروانه ها قاصدک بودند...
به هر قاصدکی راز چشمان تو را گفتم ، پروانه شد..!
تمام پروانه ها ادای پشمان تو را در می آورند...
چون ((بغض مرا دوست دارند...!!!))
فرقی نمی کند باران ببارد یانه...
فرقی نمی کند چشمان تو به چه رنگ باشد!!
به خانه میرسم یانه..
مهم نیست...
من کلاهی ندارم که ز سر بردارم
یا دندانی نمانده است تا لبخندی بسازم!!..
من و تو
خاطرات درختان یک کوچه ایم...
من این چنین خاک آلود
از تدفین رفتنت آمده ام
بارانی ام را بگیر
خیس از تمناست
فانوس را بگیران...
زمستان آمده است خسته ام!
می خوابم...
بهار که آمد پیله ام را می شکافم
تا با پرهای خیس دوباره عاشقت شوم...
تاول پاهایم که خشک شود..
دوباره عاشقت می شوم..
دوباره راه می افتم..
دوباره گم می شوم..
هر طور شده این راه را تاآخر می روم...
باد
دوره گردي است
خريدار سکوت هاي ژرف
تنها سکوت هاي ژرف را مي توان شنيد
که ميان دو فرياد خاموش
چشم مي بندند
يادمان باشد
تنها ميان دو فرياد عشق بالغ مي شود
باد خريدار غنچه اي است
بر صورت تو
و من
حريف باد
از ميان فريادهاي خاموش مي آيم
میان این همه راه که به تو نمی رسند،
چقدرسخت است...
راه تو را گم کردن...
می گویند
در میان کلام مقطع و خاموش نفس ها
پیچکی می روید
با برگ های داس
تا راه رسیدن به ایستگاه را
هموار کند .
نگران نباش
باران که بگیرد
تمام راه دوباره سبز می شود .
برای تويی كه تنهايی هايم پر از ياد توست...
برای تويی كه قلبم منزلگه عـــشـــق توست ...
برای تويی كه احسا سم از آن وجود نازنين توست ...
برای تويی كه تمام هستی ام در عشق تو غرق شد...
برای تويی كه چشمانم هميشه به راه تو دوخته است...
برای تويی كه مرا مجذوب قلب ناز و احساس پاك خود كردی...
برای تويی كه وجودم را محو وجود نازنين خود كردی...
برای تويی كه هر لحظه دوری ات برایم مثل یک قرن است...
... تويی كه سـكوتـت سخت ترين شكنجه من است برای
برای تويی كه قلبت پـا ك است ...
برای تويی كه در عشق ، قـلبت چه بی باك است...
برای تويی كه عـشقت معنای بودنم است...
برای تويی كه عـشقت معنای بودنم است...
برای تويی كه غمهایت معنای سوختنم است...
برای تویی که آرزوهایت آرزویم است...
ما آدم معمولیا وقتی دلمون میگیره:
میریم لب پنجره
با یه لیوان چایی خیره میشیم به دور دستا،
احساس آرامش می کنیم...
سلامتی ما معمولیا
که نه "آرزوی" کسی هستیم
و نه "آویزون" کسی...!
گونه هایت خیس اســـت . . .
باز با این رفیق نابابت . . .
نامش چی بود؟
هان!
باران . . .
باز با “باران” قدم زدی ؟
هزار بار گفتم باران رفیق خوبی نیست برای تنهایی ها . . .
همدم خوبی نیست برای درد ها . . .
فقط دلتنگی هایت را خیس و خیس و خیس تر میکنــــــد . . .
:: موضوعات مرتبط: مطالب آموزنده، مطالب عاشقانه، مطالب جالب
:: برچسب‌ها: مطالب جالب جدید 92, مطلب جالب جدید92, متن زیبا, مطالب زیبا, مطلب زیبا
مرا ستایش کن...
چهار دیواری خالی ام
به من پناه آور..
به نجات خود بکوش
تا
نجات یافته باشم
نجاتی
به اندازه ی
فریبی پنهان
در هر آن چه می دانیم
چقـدر احمــق بودم کـہ اون لحظـہ هایـے کہ . . .
صـدام میکردے "عروسکــم " خون میــدویـد زیر پوستـم . .
و بـا " ع ش ق " میگفتــم جانــــم . . .
غافـل از اینکــه واقعــا عروسکــے بیش نبودم . . . !
